Reclaiming Her

Het verhaal

Reclaiming Her is geworteld in de overtuiging dat onze onzekerheden niet alleen worden gevormd door externe schoonheidsnormen, maar ook door hoe we met elkaar omgaan. Binnen een patriarchaal systeem zijn vrouwen vaak elkaars strengste critici—geleerd om te vergelijken, te concurreren en af te breken in plaats van op te bouwen. Maar wat als we ervoor kiezen om relaties te cultiveren die vriendelijk, bevestigend en medelevend zijn? Wat als we elkaar zouden vieren, accepteren zoals we zijn en een cultuur van steun creëren in plaats van oordeel? Dan zouden onze relaties met onszelf—en met de wereld—radicaal kunnen veranderen.

Reclaiming Her ontstond uit een persoonlijke zoektocht om pijn rondom lichaamsbeeld te verwerken en een gevoel van heelheid terug te winnen. Naarmate het project werd gedeeld, ontstond er een krachtige rimpelwerking: vrouwen herkenden zich in het verhaal en voelden zich geroepen om ook hun ervaringen te delen. Wat begon als een individuele stem groeide uit tot een collectieve beweging, gevormd door gedeelde kwetsbaarheid en kracht—en legde zo de basis voor het fotoarchief en de sieradencollectie.

De lichaams-sieradencollectie

De sieradencollectie daagt op radicale wijze de conventionele normen van vrouwelijkheid uit. Elk stuk benadrukt een gebied dat vaak wordt bestempeld als een "imperfectie"—de buik, rug, dijen, borsten—en herkadert het als een plek van kracht. Dit zijn geen accessoires die ontworpen zijn om te flatteren, maar sculpturale hulpmiddelen om terug te eisen: om schoonheid ter discussie te stellen, de impact ervan te onderzoeken, en het lichaam te eren zoals het is. Gemaakt van siliconen en koper, vervormen de stukken bewust de vorm van het lichaamsdeel dat ze vertegenwoordigen—waardoor onze waarneming wordt verstoord en reflectie wordt uitgenodigd over hoe we naar onszelf kijken. Siliconen, een zacht en flexibel materiaal, vormt zich naar de natuurlijke rondingen van het lichaam en versterkt de intieme relatie tussen het sieraad en de drager. Zo ontstaat een tastbare verkenning van schaamte, kracht en zelfacceptatie.

Het fotoarchief en het boek

Het fotoarchief bestaat uit meer dan 100 vrouwen, van 20 tot 80 jaar oud, die deelnamen aan een kwetsbaar en transformerend ritueel: het fotograferen van de delen van hun lichaam of aspecten van vrouw-zijn waarmee ze moeite hadden om van te houden, ze samenstellen tot iets moois, en hun persoonlijke verhalen delen. Het is een visueel en emotioneel collagemuurschildering dat bevestigt dat we niet alleen zijn in onze ervaringen. Het nodigt uit om afstand te nemen en te beseffen dat onze verhalen deel uitmaken van de collectieve impact van een systeem dat juist gedijt bij onze onderlinge afscheiding.

Het boek is een compendium van alle gedeelde verhalen in hun volledigheid, aangevuld met persoonlijke ervaringen en reflecties, en met bijdragen van meerdere vrouwen die elk hun interpretatie deelden van wat het betekent om vrouw te zijn—via poëzie, kunst, schilderijen, muziek, fotografie, collages, enzovoorts. Het nodigt mensen uit om dieper te duiken in het bevragen en observeren van hun eigen ervaringen, evenals de collectieve.