The River Speaks In Dreams

Voorouderlijke wijsheid en koloniale techniek

Dit project is conceptueel geworteld in de historische spanningen van koloniaal Jakarta (Batavia), een overstromingsgevoelig landschap dat werd beheerst door twee botsende wereldbeelden. Voor de inheemse Betawi-bevolking waren de rivieren in de regio heilige entiteiten, en coëxistentie werd nageleefd door een diepe, mythische wijsheid die dieren zoals de krokodil vereerde als beschermgeesten. Deze voorouderlijke kennis, doorgegeven via mondelinge tradities, accepteerde de kracht van de natuur als een cyclus om mee te leven. In schril contrast hiermee benaderde het Nederlandse koloniale bestuur het milieu als een technisch probleem dat opgelost moest worden. Ze legden een rationalistische, technologische orde op via een systeem van kanalen, in een poging het water te beheersen en deden lokale overtuigingen af ​​als louter bijgeloof. Deze fundamentele botsing tussen leven met de natuur en het streven ernaar deze te veroveren, vormt de kritische achtergrond voor het werk.

Een allegorie voor een gewonde rivier

De Rivier Spreekt in Dromen vertaalt deze historische spanning in een allegorisch sprookje. Het verhaal is een doelbewust artistiek instrument waarin personages archetypen worden: Buaya, de krokodil, vertegenwoordigt de heiligheid van de natuur, en zijn gevangenneming door mensen symboliseert de verstoring van dit evenwicht. De resulterende overstroming, gemanifesteerd door een mystieke schildpad, is geen willekeurige ramp, maar de directe reactie van de natuur op deze overtreding. De ontknoping van het verhaal ondermijnt opzettelijk een oplossingsgerichte denkwijze; het evenwicht wordt niet hersteld door menselijke vindingrijkheid, maar door een droom – een intuïtieve, niet-rationele communicatie tussen de geest van de rivier en een jonge jongen.

Op weg naar een ecologie van kennis

Uiteindelijk dient dit project als kritiek op de puur technocratische en vaak koloniale mentaliteit die de hedendaagse benaderingen van onze ecologische crises domineert. Het verwerpt de wetenschap niet, maar daagt juist de rigide hiërarchie uit die empirische data boven andere geldige vormen van kennis stelt. Het werk pleit voor een synthese – een meer geïntegreerde en veerkrachtige 'ecologie van kennis' waarin voorouderlijke wijsheid, mythe en intuïtie worden erkend als essentiële datapunten naast wetenschappelijke analyse. Door een verhaal te vertellen waarin de cruciale oplossing voortkomt uit een droom, nodigt het project ons uit om onze relatie met de omgeving te dekoloniseren. Het stelt ontwerpers, kunstenaars en denkers een fundamentele vraag: wat zou er mogelijk worden als we zouden leren luisteren naar en vertrouwen op de niet-menselijke verhalen die de wereld ons vertelt?