Ostreoidea

Fragmenten van erfgoed

Caribische tradities, vooral uit Martinique, bereikten mij in fragmenten—stoffen die door de tijd zijn versleten, recepten zonder ingrediënten, liederen zonder verzen. Maar waar beginnen we wanneer onze geschiedenis zo recent is, zo gewelddadig onderbroken, en zo vaak uitgewist? Waar kunnen we ons aan vastklampen wanneer zoveel nooit is opgeschreven, of opzettelijk vernietigd werd?
Om te antwoorden, bouw ik mijn eigen eiland.
Ik word aangetrokken door de hiaten in de geschiedenis—stiltes waar herinneringen hadden moeten zijn. Geïnspireerd door Saidiya Hartmans critical fabulation naai ik samen wat werd uitgewist: fluisteringen uit archieven, speculatieve waarheden, en de geesten van onvertelde verhalen. Wanneer verhalen verloren zijn, rest enkel de verbeelding om de leegtes op te vullen.

Ostreoidea: Een denkbeeldig eiland van verzet

Ik stelde mij Ostreoidea voor, een fictief levend land dat dient als spiegel om in onze Caribische geschiedenissen te kijken. Gegroeid uit zachte aarde en vochtige lucht, gevormd door kolonisatie, geheugenverlies en overleving.
Maar Ostreoidea is niet slechts een herinnering—het is ook een rebellie.
Het eiland, ooit gekoloniseerd door een hoogtechnologische utopische samenleving, zag zijn bodem vergiftigd en zijn ritmes verstoord door een beschaving die dronken was van vooruitgang maar blind voor de gevolgen.
Het eiland sloeg terug.
Ranken braken door de circuits heen. Wortels ontmantelden glazen torens. De steden werden volledig door groen opgeslokt. De indringers vluchtten, maar niet iedereen had de middelen om te ontsnappen. Degenen die achterbleven moesten kiezen: verval of evolutie. Ze sloten een verbond met Ostreoidea. Hun DNA begon te veranderen—niet langer volledig menselijk. In deze post-apocalyptische herovering werd overleving metamorfose. Verzet werd symbiose.

Herinneringen verweven met de toekomst

Ik heb zeefdrukken gemaakt en borduurwerk toegepast op stof die ik met de hand heb geverfd met natuurlijke pigmenten zoals cochenille en logwood. Elke draad is een wortel, elk beeld een myceliumkaart. Ik breng de wonden en migraties van het eiland in kaart, de verwoeste steden en de bloeiende toekomst. Ik verzamel de sporen – mondelinge echo's, voorouderlijke symbolen, onuitgesproken woorden – en verwerk ze tot een levend tapijt. Mijn stem leidt je door het verhaal van dit lang verloren eiland.