Porselein wordt een plaats van spanning en transformatie. Via een instinctief proces van handmatige vormgeving creëren en decoreren CCONTINUA+MAMT sculpturen in beweging — vaten en beenderen die zweven tussen evenwicht, metamorfose en de herinnering aan de mythe.
Fragmenten: Keramische Lichamen
De keramische werken van CCONTINUA+MAMT verschijnen als “onvolmaakte lichamen” — poreus en veranderlijk, dragend de herinnering aan gebaren. Amforen, beenderen en hybride vormen worden vaten van gefragmenteerde verhalen: menselijk en niet-menselijk, verleden en verbeeld. Openingen, insnijdingen en bas-reliëfs in porselein doorbreken hun oppervlakken, terwijl potloodlijnen zwanenvleugels, golvende curves en tweehoofdige slangen volgen. Woorden herhalen zich als mantra’s, in de klei gegrift zoals inscripties ooit werden aangebracht op oude òstraka — scherven die collectief geheugen droegen. Deze vormen bestaan in een staat van voortdurende overgang, alsof ze door onzichtbare stromingen aan land zijn gebracht, waarbij ze de sedimenten van verandering, transformatie en wedergeboorte verzamelen.
Kneedbaarheid: Onderzoek naar Porselein en Zwaartekracht
Door hun verhalen uit te breiden naar een volumetrische dimensie, omarmen de kunstenaars een techniek die een gevoel van blijvende kneedbaarheid bewaart. De resulterende vormen lijken voortdurend in beweging, als “onvoltooide” dierlijke wezens — balancerend tussen worden en verdwijnen. De behandeling van het porseleinoppervlak roept zijn intrinsieke zachtheid op, terwijl de glanzende afwerking de volumes accentueert en een instabiel evenwicht vastlegt. Deze objecten rekken de grenzen van evenwicht en zwaartekracht op, en bestaan als open vormen in voortdurende transformatie, steeds op de rand van beweging.
Metamorfose: De Decoratieve Laag
De tekeningen op het porselein roepen een vloeiende verbondenheid op tussen de menselijke en de natuurlijke wereld, waar figuren oplossen in planten en dieren. Deze hybride vormen spreken over cycli en terugkeer, en bestaan in een tijdloze ruimte zonder duidelijk begin of einde. Via deze visuele taal herinterpreteert Òstraka voorouderlijke verhalen waarin soorten, mythen en identiteiten samenvloeien — een echo van de trage en voortdurende transformaties die zowel het geheugen als de materie vormen.