Tafel herinneringen

De Tijd aan Tafel

Het gaat over alles wat ik probeer te vermijden, over de momenten die blijven hangen nadat de tafel is afgeruimd. De tafel is meer dan een meubelstuk; ze is een centrum geworden, een plek waar voorwerpen, gedachten en gesprekken samenkomen. Alles wat mij bezighoudt komt hier samen: het eten, de spelletjes, de tranen, de stiltes, de mensen. Alles gebeurt aan tafel.

De tafel is het hart van mijn huis, waar woorden ontstaan en stiltes luider spreken dan taal ooit kan. Ze confronteert me met het leven zoals het is, en met de delen die ik liever niet zie. Misschien is dat waarom ze zo belangrijk is geworden: iets wat ooit vanzelfsprekend was, maar nu essentieel voelt.

Het tafelkleed beschermt niet alleen de tafel, maar ook onze momenten samen. De vezels dragen wat woorden niet kunnen. Sommige herinneringen willen we vasthouden, maar zijn bang te vergeten. Ze delen voelt als het doorgeven van een verhaal, in de hoop dat als ik het ooit vergeet, iemand anders het zich herinnert.

Het gaat om aanwezigheid en afwezigheid, om vasthouden aan wat was en wat blijft. Elke draad wordt een stille getuige van het dagelijks leven, van liefde, van verbondenheid.

Tafelverhalen 5

Ik lig stil, gevouwen en onopvallend wachtend op een
aanraking. Mijn stof is gladgestreken en mijn patroon is
verborgen tot het licht op me valt onder een specifieke hoek.
De stemmen vullen de ruimte en overlappen elkaar. De ene
persoon spreekt luid en vult de stilte alsof hij bang is voor
de leegte. Zijn handen bewegen groot en zeker en ze grijpen
mij zonder enige aarzeling. Hij drukt mij tegen zijn mond,
veegt zijn kin af en laat mij terug vallen. Zijn aanwezigheid
is onvermijdelijk en fel als direct zonlicht. Tegenover hem zit
iemand die nauwelijks spreekt en haar vingers rusten op mijn
rand, alsof ze zich vasthoudt aan iets tastbaars. Ze kijkt en
luistert, maar zonder dat ze het doorheeft verdwijnt ze op de
achtergrond. Haar stem is zacht. Ze is er, maar niet iedereen
ziet haar echt. De avond vordert en ik word gebruikt, gekreukt,
neergelegd en terug opgepakt. Sporen van aanrakingen
blijven in mijn vezels achter. Ze pakken me op en vouwen
me tussen hun vingers. Ze strijken me glad en schudden
me los. Ik ben er altijd, stil, onopvallend, maar ik voel alles.